Hepsi Elektrik Yüzünden!!!!!

Evde oturmuş ders çalışıyordum. Karanlıkta çalışamayacağım için ışığım yanıktı. Ayrıca bilgisayardan kalbin görevlerini araştırıyordum. Birden ışığım söndü ve bilgisayarım garip bir ses çıkararak kapandı.Evin içi soğudu sanki. Annemin mutfaktan ''Kızım iyi mi?''diye bağırdığını duydum. Babam ise delirecekti. Beşiktaş ve fenerbahçe maçında tam beşiktaş gol attığında elektrikler kesilmiş.Babam deli gibiydi. Annem hemen bir mum yaktı. Ben de 5. sınıfta yaptığım elektrik devresini yaktım.(neyse ki hala çalışıyor) Babam bana ''Hadi kızım sen yat'' dedi. ben de yattım ama korkarak tabii. Hep karanlığın içinden kötü bir adam çıkacak diye korkup durdum. Çok küçükken bile korkardım zaten ben böyle adamlardan falan. Hala korkuyorum. Neyse , en sonunda uyumayı başardım. Ama daha bir dakika bile geçmeden uyandım. Ya da bana öyle geldi. Çünkü saatime baktığımda saatin 9.00 olduğunu gördüm. Aslında okula yarım saat geç kalmıştım.' Neden annem ve babam beni uyandırmadı ki ?'diye düşünürken çok garip bir şey farkettim. Odamın içi kapkaranlıktı. Normalde benim odam evde en çok güneş alan odaydı. Herhalde annem panjuru kapatmıştır diye düşündüm. Ama hayır panjur açıktı. Asıl sorun havadaydı. Dışarısı kapkaranlıktı. Gözlerim yuvalarıdan fırladı o zaman. Tekrar saate baktım hayır doğruydu. Telefonumun saatine baktım. O da aynıydı. En sonunda babamın telefonunu çevirdim. Ama telefondan''Dıııt Dııııııt Dıttt!''diye bir ses geldi ve ''bağlantı hatası'' diye bir yazı çıktı. İnanamıyordum. Hemen annamle babamın odasına doğru çığlık atarak koştum. Aslında kendi çığlığım beni daha da çok korkutuyordu , ama belki kötü bir adam varsa korkup kaçar diye böyle saçama bir şey yapıyordum. Annemlerin odasına girdim . Yataklar inanılmaz derecede düzenliydi. Kimse yoktu. Bundan sonra bütün odalara baktım. Kimse , kimse yoktu ortalıkta.

Telefonumu da yanıma alarak sokağa fırladım. Sokakları gezinmeye başladım. Buraları adım gibi biliyordum. Zaten buralarda kimse olmazdı. En küçük bir ışık kaynağı bile yoktu ortalıkta. Yan sitenin bekçisi bile elinde güçlü feneriyle dolaşmıyordu. En küçük bir rüzgar esmiyordu. En küçük bir ''çıt''bile yoktu. Yol bomboştu ,insanı bırakın otomobil bile geçmiyordu. O kadar korkuyordum ki neredeyse küçük bebek gibi ağlamaya başlayacaktım. Tekrar eve girdim. Elektrikleri yakmayı denedim. Hiçbiri yanmıyordu. En sonunda uyumaya çalıştım. Uyandığımda. Işık neredeyse gözüme giriyordu. ''Oley ''dedim içimden. Hayatımda geçirdiğim o korkunç günden sonra havanın açtığını görmek çok güzeldi. Aşağı indim.Annemlerin odasına baktım. Olamaaaz. Annem ve babamın yatakları hala pürüzsüz bir şekilde duruyordu. Bütün gün evde durdum. Karnım acıkmıştı. Buzdolabını açtım. Bomboştu. Bu nedenle ocak da çalışmadığı için çiğ makarna yemek zorunda kaldım.(hiç tavsiye etmem)Elektrikler hala çalışmıyordu ama hava ışıl ışıldı. Evin bütün panjurlarını açtım. Kitap okudum. Ne yazık ki bilgisayar çalışmıyordu.AKşam oldu. Tam pijamamı giymiş yatağıma uzanmışken ve annemle babamın gelmesinde numudumu kesmişken kapının açılma sesini duydum ve ... Evet annemdi. Bana ''Kızım burada mısın?'' diye sesleniyordu. O sırada çok mutlu oldum. Annem ve babam da ne olduğunu bilmiyorlarmış. Gözlerini açtıklarında dışardaki masada uyukladıklarını görmüşler ve hemen eve gelmişler. Bunun çok saçma olduğunu ben de açıkladım ama böyleymiş. Ne yapabiliriz?